σχετικά με τη συστηματική μη εφαρμογή της οδηγίας 1999/70/EΚ από την περιφέρεια της Σικελίας 

Ο αναφέρων καταγγέλλει την de facto μη εφαρμογή από το νομοθετικό σώμα της Σικελίας της εθνικής νομοθεσίας (νομοθετικό διάταγμα αριθ. 368 της 6ης Σεπτεμβρίου 2001), η οποία εφάρμοζε την οδηγία 1999/70/EΚ σχετικά με τις συμβάσεις για την εργασία ορισμένου χρόνου σε όλη την ΕΕ, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την περιφερειακή νομοθεσία που είναι ασυμβίβαστη με τη νομοθεσία της Κοινότητας για την εργασία ορισμένου χρόνου. Οι εργαζόμενοι (πάνω από 5.000) στους οποίους αναφέρεται ο αναφέρων είναι δημόσιοι υπάλληλοι δήμων, υγειονομικών αρχών, νοσοκομείων διαφόρων επιπέδων και λοιπών δημόσιων διοικητικών φορέων, κυρίως στην περιφέρεια της Σικελίας. Αρχικά, τους ανατέθηκε κοινωνική εργασία (LSU/ASU) ή εργασία κοινής ωφελείας (PUC). Στη συνέχεια χαρακτηρίστηκαν ως δικαιούχοι συμβάσεων απασχόλησης ορισμένου χρόνου, δυνάμει πολλών νομοθεσιών από τη δεκαετία του ‘90 έως σήμερα. Η εν λόγω νομοθεσία έδινε τη δυνατότητα ανανέωσης «εντός διαστήματος περίπου 28 ετών, μετά το 1990, σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, κατά παράβαση της ρήτρας 5 της οδηγίας 1999/70/ΕΚ (έλλειψη μέτρων επιβολής κυρώσεων για την κατάχρηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου πέραν των 36 μηνών). Ειδικότερα, η κριτική του αναφέροντα επικεντρώνεται στον περιφερειακό νόμο αριθ. 17 της 28ης Δεκεμβρίου 2004, τον οποίο χρησιμοποιούν τα δικαστήρια της Σικελίας ως πλαίσιο για τη μη εφαρμογή της εθνικής νομοθεσίας που εφαρμόζει την οδηγία της Κοινότητας, ο οποίος αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι που εγκαταλείπουν την κατηγορία LSU/ASU δεν υπάγονται στον κρατικό κανονισμό της μόνιμης απασχόλησης, στο πλαίσιο του άρθρου 77.2 του περιφερειακού νόμου αριθ. 17 της 28ης Δεκεμβρίου 2004. Ως απόδειξη της εσφαλμένης ερμηνείας της νομολογίας της Σικελίας, ο αναφέρων παραπέμπει στην απόφαση αριθ. 25672 του Εφετείου της 27ης Οκτωβρίου 2013, η οποία υποστήριξε την έφεση ενός σικελού προσωρινού εργαζόμενου ο οποίος, έχοντας εκτελέσει τα συνήθη καθήκοντα στην υπηρεσία μιας τοπικής αρχής για πολλά χρόνια, ζήτησε την αναγνώριση της αόριστης φύσης της εργασιακής σχέσης του και συνεπώς αποζημίωση για βλάβες στο πλαίσιο της εθνικής νομοθεσίας (συνδικαλιστική οργάνωση για την απασχόληση στο δημόσιο τομέα). Έτσι, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την απόφαση του Εφετείου του Παλέρμο, το οποίο, παρερμηνεύοντας την περίπτωση της εν λόγω σύμβασης, «η οποία δεν βρέθηκε στις προσωρινές οργανωτικές και παραγωγικές απαιτήσεις της τοπικής αρχής, αλλά στις πολιτικές και κοινωνικές απαιτήσεις, με στόχο την υπέρβαση της σχέσης ευημερίας, χαρακτηριστική της κοινωνικής εργασίας, για να δώσει τη δυνατότητα στο εν λόγω προσωπικό να αποκτήσει επαγγελματισμό και προσόντα», στηρίχτηκε στη ρήτρα 2Β) της συμφωνίας-πλαισίου που επισυνάπτεται ως παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ για να δικαιολογήσει τη μη εφαρμογή της.