W sprawie systematycznego niestosowania dyrektywy 1999/70/WE przez region Sycylia 

Składający petycję zarzuca de facto niestosowanie przez ustawodawcę sycylijskiego ustawodawstwa krajowego (dekret legislacyjny nr 368 z dnia 6 września 2001 r.), które wdraża przepisy dyrektywy 1999/70/WE w sprawie umów na czas określony w całej UE; ustawodawstwo regionalne jest niezgodne z prawodawstwem wspólnotowym w zakresie pracy na czas określony. Pracownicy (ponad 5000), do których odnosi się składający petycję, są pracownikami publicznymi gmin, organów ds. zdrowia, szpitali różnych szczebli i innych organów administracji publicznej, przede wszystkim w regionie Sycylia. Początkowo mieli oni wykonywać pracę o charakterze użyteczności społecznej (LSU/ASU) lub użyteczności publicznej (PUC). Następnie zostali zaklasyfikowani jako beneficjenci umów o pracę na czas określony na mocy dużej liczby ustaw od lat 1990 do chwili obecnej. Wspomniane ustawodawstwo regionalne umożliwiło przedłużenie „w ciągu około 28 lat, po 1990 r., stosunków pracy na czas określony, z naruszeniem klauzuli 5 dyrektywy 1999/70/WE (brak środków nakładających kary za nadużywanie umów na czas określony na okres dłuższy niż 36 miesięcy). W szczególności krytyka wnioskodawcy koncentruje się na ustawie regionalnej nr 17 z dnia 28 grudnia 2004 r., której sądy sycylijskie używają jako zasłony dla niestosowania przepisów krajowych wdrażających dyrektywę wspólnotową, twierdząc, że pracownicy, którzy opuszczają kategorię LSU/ASU, nie podlegają regulacji państwa o stałym zatrudnieniu, zgodnie z art. 77 ust. 2 ustawy regionalnej nr 17 z dnia 28 grudnia 2004 r. Na dowód błędnej interpretacji sycylijskiego orzecznictwa skarżący powołuje się na wyrok Sądu Kasacyjnego nr 25672 z dnia 27 października 2013 r., który utrzymał w mocy apelację sycylijskiego pracownika tymczasowego wykonującego przez wiele lat zwykłe obowiązki w służbie organu lokalnego, który domagał się uznania nieokreślonego charakteru jego stosunku pracy, a tym samym odszkodowania za szkody na gruncie prawa krajowego (T.U. zatrudnienie w sektorze publicznym). W związku z tym Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego z Palermo, który, błędnie interpretując przypadek danej umowy, stwierdził nie w tymczasowych wymogach organizacyjnych i produkcyjnych organu lokalnego, a w wymogach politycznych i społecznych, mających na celu przezwyciężenie stosunku pracy, typowego dla pracy o charakterze użyteczności społecznej, aby umożliwić zainteresowanemu pracownikowi uzyskanie profesjonalizmu i kwalifikacji, oparł się na klauzuli 2(B) umowy ramowej załączonej do dyrektywy 1999/70/WE, aby uzasadnić niestosowanie jej.