Over de systematische niet-toepassing van Richtlijn 1999/70/EG door de regio Sicilië 

Indiener beklaagt zich erover dat de Siciliaanse wetgever de nationale wetgeving tot omzetting van Richtlijn 1999/70/EG inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd in de gehele EU (wetsbesluit nr. 368 van 6 september 2001) de facto niet toepast. Deze nationale wetgeving wordt tegengewerkt door regionale wetgeving die onverenigbaar is met de Uniewetgeving inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd. De werknemers (meer dan 5 000) naar wie indiener verwijst, zijn ambtenaren van gemeenten, gezondheidsdiensten, ziekenhuizen op verschillende niveaus en andere overheidsinstanties, voornamelijk in de regio Sicilië. In eerste instantie werden ze aangeduid als werkend voor het maatschappelijk nut (LSU/ASU) of het openbaar nut (PUC). Vervolgens werden zij op grond van een groot aantal wetten van de jaren negentig tot op heden als houders van arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd geclassificeerd. Deze regionale wetgeving maakte het mogelijk om binnen een periode van ongeveer 28 jaar, vanaf 1990, de arbeidsverhoudingen voor bepaalde tijd te verlengen. Aangezien geen sancties worden opgelegd voor misbruik van arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd na 36 maanden, is dit in strijd met clausule 5 van Richtlijn 1999/70/EG. In het bijzonder uit indiener kritiek op regionale wet nr. 17 van 28 december 2004, die door Siciliaanse rechtbanken wordt gebruikt als een excuus voor de niet-toepassing van de nationale wetgeving tot omzetting van de EU-richtlijn. Zij stellen dat werknemers die de categorie LSU/ASU verlaten overeenkomstig artikel 77, lid 2, van regionale wet nr. 17 van 28 december 2004 niet onder de nationale regelgeving inzake vaste dienstbetrekkingen vallen. Als bewijs van de misleidende interpretatie van de Siciliaanse rechtspraak verwijst indiener naar arrest nr. 25672 van het Hof van Cassatie van 27 oktober 2013, waarbij een Siciliaanse uitzendkracht na jarenlang in dienst te zijn geweest bij een lokale overheid, heeft verzocht om erkenning van de onbepaalde duur van zijn arbeidsverhouding en bijgevolg om een schadevergoeding op grond van het nationale recht (arbeidsbetrekking in de publieke sector). Het Hooggerechtshof heeft aldus het arrest van het Hof van Beroep van Palermo tenietgedaan, dat, zich voor het niet toepassen van Richtlijn 1999/70/EG beriep op clausule 2, lid 2, onder b), van de daarbij gevoegde raamovereenkomst, en verkeerdelijk stelde dat de organisatorische en productieve behoeften van de lokale overheid de grondslag voor het betreffende contract vormen, terwijl deze eigenlijk moet worden gezocht in politieke en sociale behoeften die erop gericht zijn de voor maatschappelijk werk kenmerkende arbeidsvoorwaarden, die bedoeld zijn om het betreffende personeel in staat te stellen de nodige vakbekwaamheid en kwalificaties te verkrijgen, te omzeilen.