σχετικά με εικαζόμενη παραβίαση της νομοθεσίας περί ανταγωνισμού από τις περιφερειακές αρχές της Απουλίας 

Ο αναφέρων επισημαίνει ότι μια σοβαρή παραβίαση των κανόνων ανταγωνισμού που αφορά διαδικασία διαγωνισμού για κατασκευαστικά έργα έχει προκαλέσει μια μακροχρόνια νομική διαφορά με τις περιφερειακές αρχές, στην οποία περιλαμβάνονται και ορισμένες προσπάθειες του αναφέροντος για ακύρωση της διαδικασίας από το διοικητικό δικαστήριο. Αφού εξακρίβωσε κατά πρώτον ότι η διαδικασία του διαγωνισμού συνιστούσε παράβαση του ποινικού δικαίου (βλέπε «Πληροφορίες» 1 (1), ο αναφέρων υπέβαλε στις περιφερειακές αρχές της Απουλίας σειρά καταγγελιών με τις οποίες τους ζητούσε την ακύρωση της αρχικής τους πρόσκλησης για υποβολή προσφορών και την αντικατάστασή της από διαδικασία σύμφωνη με τους κανόνες του θεμιτού ανταγωνισμού. Λόγω της συνεχιζόμενης αδράνειας των περιφερειακών αρχών, ο αναφέρων προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας (βλ. «Πληροφορίες» 1 (2)), το οποίο αποφάνθηκε δύο φορές υπέρ του αναφέροντος, το 2015 και το 2017 αντίστοιχα. Στο μεσοδιάστημα, οι περιφερειακές αρχές αρνούνταν επίμονα να ακυρώσουν την παράτυπη διαδικασία διαγωνισμού και να προβούν σε νέα πρόσκληση υποβολής προσφορών, με την αιτιολογία ότι, κατά την ημερομηνία της πρώτης απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, θα ήταν υπερβολικά δαπανηρό να αρχίσουν ξανά από το μηδέν οι οικοδομικές εργασίες (βλέπε «Πληροφορίες» 1 (3)). Παρά τις δύο αποφάσεις με τις οποίες διατάσσονταν οι περιφερειακές αρχές να ακυρώσουν τη διαδικασία του διαγωνισμού και να λάβουν τα αναγκαία διορθωτικά μέτρα, η διαφορά παραπέμφθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας για τρίτη φορά (βλέπε «Πληροφορίες» 1 (4)). Ωστόσο, η τρίτη απόφαση (5 Ιουνίου 2018) διέφερε εν μέρει από τις προηγούμενες, δεδομένου ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας, αφού σημείωνε ότι το κτήριο έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, δεν διέτασσε την κατεδάφισή του, πόσο μάλλον την προκήρυξη ενός νέου διαγωνισμού (βλέπε «Πληροφορίες» 1 (5)). Στην τελική απόφασή του (28 Μαΐου 2019), απέρριπτε επίσης το δικαίωμα αποζημίωσης του υπογράφοντος, λόγω του ότι τα έργα ήταν ήδη σε ένα σημείο από το οποίο δεν υπήρχε η δυνατότητα επιστροφής (βλέπε «Πληροφορίες» 1 (6)). Τέλος, προς επίρρωση του ισχυρισμού του, ο αναφέρων παραπέμπει στη νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ, βάσει της οποίας απαιτείται από τα κράτη μέλη να αποκαθιστούν τις ζημίες που προκύπτουν από παραβίαση του δικαίου της ΕΕ, εν προκειμένω του άρθρου 101 της ΣΛΕΕ και της οδηγίας 2004/18 για τη θέσπιση κανόνων για τις δημόσιες συμβάσεις έργων (βλέπε «Πληροφορίες» 2.1), στον βαθμό που απορρέουν από απόφαση δικαστηρίου το οποίο αποφαίνεται σε τελευταίο βαθμό - του Συμβουλίου της Επικρατείας. Επισημαίνει ότι στην προκείμενη υπόθεση πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις που έχει θέσει το Δικαστήριο (βλ. «Πληροφορίες 2 (2)). Ως εκ τούτου, καλεί την ΕΕ να κινήσει διαδικασίες επί παραβάσει της Συνθήκης και του παράγωγου δικαίου σχετικά με τον ελεύθερο ανταγωνισμό, καθώς και του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη.