σχετικά με διακρίσεις στην εφαρμογή του δικαιώματος σε αποζημίωση στο πλαίσιο δικαστικών διαδικασιών στο Βέλγιο 

Ο αναφέρων ισχυρίζεται ότι, σύμφωνα με τον διαδικαστικό κώδικα, ο ηττηθείς διάδικος είναι υποχρεωμένος να καταβάλει αποζημίωση στον νικήσαντα διάδικο. Όμως, ο διάδικος που δεν επιθυμεί ή δεν δύναται να λάβει νομική εκπροσώπηση, μπορεί να μην λάβει ποτέ αποζημίωση, ακόμη και αν την κερδίσει. Εντούτοις, ο διάδικος που εκπροσωπείται από δικηγόρο μπορεί να υποχρεωθεί να καταβάλει αποζημίωση στον νικήσαντα διάδικο σε περίπτωση που χάσει την υπόθεση. Ο αναφέρων θεωρεί ότι ο εν λόγω κανόνας εισάγει διακρίσεις και παραβιάζει τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των άρθρων 20 (Ισότητα έναντι του νόμου) και 47 (Δικαίωμα πραγματικής προσφυγής και αμερόληπτου δικαστηρίου). Πιστεύει επίσης ότι ο κανόνας αυτός εμποδίζει την πρόσβαση στη δικαιοσύνη για εκείνους που διαθέτουν περιορισμένα οικονομικά μέσα, δεδομένου ότι το γεγονός ότι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε νομική εκπροσώπηση του, τους θέτει ήδη σε μειονεκτική θέση ενώπιον του δικαστηρίου. Ο αναφέρων ζητεί τη βοήθεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το θέμα αυτό, με σκοπό την ευαισθητοποίηση των βελγικών αρχών σχετικά με αυτή την παραβίαση των κανόνων της ΕΕ.