W sprawie zarzutu niewłaściwej transpozycji dyrektywy Rady 2003/109/WE w odniesieniu do polskiej ustawy o cudzoziemcach 

Składający petycję wskazuje na rzekomą niezgodność przepisów polskiej ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach z dyrektywą Rady 2003/109/WE, a szczególnie z motywami 5, 6, 10 i 11 dotyczącymi statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi oraz z art. 5 ust. 2 tej dyrektywy. Zdaniem składającego petycję spełnienie wymogu urzędowo poświadczonej znajomości języka polskiego, aby uzyskać zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego w UE, jest zbyt trudne, a nawet niemożliwe do spełnienia z przyczyn organizacyjnych: terminy egzaminów są zbyt rzadkie, a egzaminy są organizowane w niewielkiej liczbie ośrodków w Polsce i przy ograniczonej liczbie miejsc. Ponadto jego zdaniem obligatoryjna i urzędowo poświadczona znajomość języka polskiego wydaje się stać w sprzeczności z zapisem art. 5 ust. 2 dyrektywy dotyczącym spełnienia warunków integracji.