Z trzema podpisami, w sprawie swobody decyzyjnej Komisji w sprawowaniu nadzoru w odniesieniu do stosowania prawa UE przez państwa członkowskie (art. 17 i 258 TFUE) 

Składający petycję, odwołując się do uprawnień przyznanych Komisji na mocy Traktatu o Unii Europejskiej (art. 17 ust. 1) do „nadzoru stosowania prawa Unii pod kontrolą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej” oraz jej roli jako „strażniczki traktatów”, twierdzi, że przepis ten daje Komisji szeroki zakres swobody w kwestii tego, czy i ewentualnie kiedy należy wszcząć postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko państwom członkowskim, które nie wypełnią swoich zobowiązań (art.. 260 i 258 TFUE). Na dowód tego przytacza fragmenty komunikatu Komisji z dnia 19 stycznia 2017 r. pt. „Prawo Unii: lepsze wyniki dzięki lepszemu stosowaniu” (2017/C 18/02). W pkt 3 Komisja uzależnia korzystanie ze swojej swobody decyzyjnej od definicji priorytetów strategicznych (powołując się na wyroki Trybunału Sprawiedliwości, w tym na wyrok z dnia 14 września 1995 r. w sprawie T- 571/93, w którym podkreśla się, że skargi wniesione do Komisji przez obywateli nie zostaną rozpatrzone pozytywnie, jeżeli Komisja odmówi wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego). W pkt 8 załącznika do tego komunikatu Komisja wspomina o terminie jednego roku na rozpatrzenie skarg obywateli, zaznaczając jednak, że termin ten nie ma charakteru bezwzględnego. Składający petycję odwołuje się również do konkluzji (decyzja z dnia 14 września 2017 r.) strategicznego dochodzenia sprawdzającego Rzecznika Praw Obywatelskich na temat terminowości i przejrzystości postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, w których – przy uznaniu że ww. komunikat stanowi pozytywny sygnał, że Komisja jest świadoma problemu i ma na celu zaradzenie mu – przedstawiono osiem zaleceń, jak poczynić większe postępy w tym zakresie. Podsumowując, składający petycję wzywa Parlament, by zainterweniował przez wprowadzenie odpowiednich aktów ustawodawczych ograniczających swobodę decyzyjną Komisji w sprawowaniu nadzoru nad państwami członkowskimi, w której przejawia się jej rola jako strażniczki traktatów.