φέρουσα άλλες τρεις υπογραφές, σχετικά με τις διακριτικές εξουσίες της Εποπτικής Επιτροπής όσον αφορά την εφαρμογή της νομοθεσίας της ΕΕ από τα κράτη μέλη (άρθρα 17 και 258 της ΣΛΕΕ) 

Ο αναφέρων, παραπέμποντας στην εξουσία που εκχωρείται στην Επιτροπή από τη Συνθήκη της ΕΕ (άρθρο 17 παράγραφος 1) να «εποπτεύει την εφαρμογή του δικαίου της Ένωσης υπό τον έλεγχο του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και στο ρόλο της ως «θεματοφύλακα των Συνθηκών» καταγγέλλει ότι η εν λόγω διάταξη εκχωρεί στην Επιτροπή ευρύ περιθώριο διακριτικής ευχέρειας ως προς το «κατά πόσο» και «πότε» αποφασίζει να κινήσει διαδικασία επί παραβάσει κατά των κρατών μελών που δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους (άρθρα 258 και 260 της ΣΛΕΕ). Ως απόδειξη αυτού, αναφέρει αποσπάσματα από την ανακοίνωση της Επιτροπής της 19ης Ιανουαρίου 2017 «Δίκαιο της ΕΕ: Καλύτερη εφαρμογή για καλύτερα αποτελέσματα» (2017/C 18/02). Στο σημείο 3, η Επιτροπή εξαρτά την άσκηση αυτής της διακριτικής εξουσίας από τον καθορισμό στρατηγικών προτεραιοτήτων (παραθέτοντας αποφάσεις του Δικαστηρίου, συμπεριλαμβανομένης της απόφασης της 14ης Σεπτεμβρίου 1998 στην υπόθεση T-571/93, η οποία τονίζει το γεγονός ότι οι προσφυγές των πολιτών κατά της Επιτροπής, όταν αυτή αρνείται να κινήσει διαδικασία επί παραβάσει, δεν θα ευδοκιμούν). Στο σημείο 8 του παραρτήματος της εν λόγω ανακοίνωσης, η Επιτροπή αναφέρει την προθεσμία του ενός έτους για την εξέταση των καταγγελιών πολιτών, τονίζει, ωστόσο, ότι αυτή η προθεσμία δεν είναι απόλυτη. Ο αναφέρων παραπέμπει επίσης στα συμπεράσματα (απόφαση της 14ης Σεπτεμβρίου 2017) της στρατηγικής έρευνας του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή σχετικά με τις προθεσμίες και τη διαφάνεια των διαδικασιών επί παραβάσει, ο οποίος, ενώ αναγνωρίζει ότι η προαναφερθείσα ανακοίνωση αποτελεί θετικό σημάδι ότι η Επιτροπή γνωρίζει καλά το πρόβλημα και προτίθεται να το επιλύσει, διατυπώνει 8 συστάσεις με στόχο την επίτευξη ουσιαστικότερης προόδου στον εν λόγω τομέα. Ο αναφέρων ζητεί από το Κοινοβούλιο να παρεμβαίνει, μέσω κατάλληλων νομοθετικών πράξεων, ώστε να μειώσει το περιθώριο διακριτικής ευχέρειας της Επιτροπής στην άσκηση της ελεγκτικής αρμοδιότητας των κρατών μελών, όπου εκφράζεται ο θεσμικός ρόλος της ως θεματοφύλακας των Συνθηκών.