σχετικά με την ανάγκη τροποποίησης του νέου νόμου για την κράτηση στη Λιθουανία 

Ο αναφέρων αναλύει την εφαρμογή του λιθουανικού νόμου σχετικά με την κράτηση ατόμων που έχουν συλληφθεί ή/και καταδικαστεί για ποινικό αδίκημα, ιδίως του περιορισμού που τους επιβάλλεται πολύ συχνά ως προς τη δυνατότητα να καλούν και/ή να βλέπουν άλλα πρόσωπα.Πιστεύει ότι η απαγόρευση των τηλεφωνικών κλήσεων ή της συνάντησης με άτομα, ιδίως με τα μέλη της οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων των ανήλικων παιδιών, οδηγεί συχνά σε τεράστια ψυχολογική πίεση τους συλληφθέντες και σε καταχρήσεις της εν λόγω εξαιρετικής διάταξης που ορίζεται στο νόμο (άρθρα 22-23) από τα δικαστήρια και τους αστυνομικούς που διενεργούν τον έλεγχο πριν τη διεξαγωγή της δίκης. Η εξαίρεση αυτή του νόμου ορίζει έναν εξαντλητικό κατάλογο των περιπτώσεων στο πλαίσιο των οποίων μπορούν να περιορίζονται οι κρατούμενοι. Οι εισαγγελείς και άλλοι φορείς των δικαστηρίων φέρονται να αναφέρουν συστηματικά όλες αυτές τις περιπτώσεις πρακτική που σύμφωνα με τον αναφέροντα είναι νομικά αβάσιμη. Ο περιορισμός θα πρέπει, επιπλέον, να τίθεται τουλάχιστον για μια σαφώς προσδιορισμένη χρονική περίοδο και να αναφέρεται συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση των ατόμων που δεν μπορεί να συναντήσει ή να καλέσει ένας κρατούμενος.Ο αναφέρων πιστεύει ότι η απαγόρευση κλήσης ή συνάντησης συγγενών, και ιδίως των ανήλικων τέκνων του κρατουμένου, είναι δυσανάλογη και μπορεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, να ισούται με ψυχολογικά βασανιστήρια. Τόσο για τον κρατούμενο όσο και για τα μέλη της οικογενείας του.Ο αναφέρων παραπέμπει στη συνταγματική αρχή της ισότητας, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να υπάρξει παραβίαση του ανθρώπινου δικαιώματος. Ζητεί να τροποποιηθεί ο νόμος, προκειμένου να μην υπάρξει περιορισμός κλήσης και συνάντησης με τα κοντινά συγγενικά πρόσωπα, σύμφωνα με το δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή και τα δικαιώματα των θιγόμενων παιδιών.