Over de noodzaak om de nieuwe Litouwse detentiewet te wijzigen 

Indiener analyseert de tenuitvoerlegging van de Litouwse wet inzake de detentie van personen die zijn gearresteerd en/of veroordeeld voor een strafbaar feit, en vestigt de aandacht daarbij in het bijzonder op het feit dat deze personen vaak geen (telefonisch) contact mogen onderhouden met anderen.Dit verbod kan volgens indiener, zeker waar het contact met familieleden en met name met jonge kinderen betreft, tot enorme psychologische druk leiden voor mensen die gearresteerd zijn en bovendien tot misbruik van deze uitzonderingsbepaling in de wet (artikelen 22 en 23) door rechtbanken en vooronderzoeksbeambten. De uitzondering bevat een uitputtende lijst van gevallen waarin de beperking aan gedetineerden kan worden opgelegd. Indiener stelt dat al deze gevallen systematisch door aanklagers en andere actoren van rechtbanken worden opgesomd en noemt deze praktijk juridisch ondeugdelijk. Verder zou de beperking volgens hem ten minste gepaard moeten gaan met een duidelijke termijn en een specifieke indeling van personen door wie de gedetineerde niet mag worden gebeld of bezocht.Indiener meent dat het verbieden van gedetineerden om gebeld of bezocht te worden door hun familieleden, zeker wanneer zij ook minderjarige kinderen hebben, onevenredig is en in sommige gevallen zelfs kan worden gelijkgesteld aan psychologische marteling, zowel van de gedetineerden als van hun familieleden.Indiener verwijst naar het grondwettelijk beginsel van gelijkheid en brengt in herinnering dat mensenrechten niet mogen worden geschonden. Hij pleit voor een wijziging van de wet en de opheffing van de beperking van (telefonisch) contact met naaste familieleden, in overeenstemming met het recht op eerbiediging van het gezinsleven en de rechten van de getroffen kinderen.