Geachte heer Vandenbroucke,

Met grote bezorgdheid volgen wij de evolutie van uw beleid inzake gezondheidszorg. Uw recente voorstellen betekenen een fundamentele koerswijziging die haaks staat op de vrijheid van patiënt en arts, en de deur openzet naar een vorm van staatsgeneeskunde die indruist tegen alles waar kwalitatieve zorg voor zou moeten staan.

Een ideologisch gestuurde aanval op de vrije praktijk

Uw beleid vertoont kenmerken van een dogmatische aanpak waarin de staat de controle volledig overneemt. De plafonnering van erelonen, het afschaffen van de partiële conventie, en het dreigen met intrekking van het RIZIV-nummer zijn geen maatregelen ten dienste van de zorg, maar repressieve instrumenten die de autonomie van artsen ernstig ondermijnen.

Een rem op moderne en toegankelijke geneeskunde

Het afschaffen van vergoeding voor teleconsultaties treft vooral ouderen, chronisch zieken en patiënten met beperkte mobiliteit. Dit vergroot de ongelijkheid in de zorg. Het verbod op supplementen bij verhoogde tegemoetkoming lijkt sociaal, maar leidt tot slechtere zorg voor kwetsbare groepen. Complexe dossiers vergen tijd, die artsen zonder eerlijke vergoeding niet kunnen nemen. Uw beleid straft artsen die autonomie kiezen en duwt ons richting een uniforme, uitgeholde geneeskunde.

Het RIZIV-nummer als dwangmiddel

Het dreigement om het RIZIV-nummer af te nemen van artsen die uw lijn niet volgen, overschrijdt een democratische grens. Wie na jaren opleiding en investering zijn beroep kan verliezen door de beslissing van één minister, leeft in een autoritair systeem. U regeert per decreet, zonder ruimte voor debat. Het gevolg? Frustratie, burn-out en uitstroom van jonge artsen die zich niet herkennen in een repressief zorgmodel.

Wantrouwen als leidraad: het antibioticabeleid

Artsen financieel straffen op basis van voorschrijfgedrag is gevaarlijk. Geneeskunde is geen algoritme; elk dossier vergt inschatting. Huisartsen zijn terughoudend geworden met antibiotica, met tragische gevolgen, zoals sterfgevallen door meningitis. De overheid kiest voor cijfers boven gezond verstand, en draagt zo medeverantwoordelijkheid.

Plafonnering ondermijnt kwaliteit

Een vast plafond op erelonen gaat uit van de mythe dat de laagste prijs ook de beste zorg oplevert. Artsen investeren in opleiding, apparatuur en overleg. Plafonnering ontmoedigt specialisatie, innovatie en ondernemerschap. De beste artsen haken af of trekken naar het buitenland, waar hun inzet wél wordt gewaardeerd.

Monddood maken van kritische stemmen

Wanneer de overheid de financiering van artsensyndicaten controleert, verliest belangenverdediging haar onafhankelijkheid. U maakt constructieve kritiek monddood.

Een tsunami van administratie

Artsen worden herleid tot uitvoerders van beleid. Attesten, formulieren, eHealth-procedures,… nemen de plaats in van luisteren en behandelen. Dit is geen modernisering, dit is verspilling van menselijk kapitaal.

Waarom staatsgeneeskunde faalt

Uw model ondermijnt initiatief, betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Staatsgeneeskunde betekent: de overheid kiest, niet de patiënt. De geschiedenis toont dat dit leidt tot wachttijden, brain drain, onderinvestering en kwaliteitsverlies.

Tot slot

Uw wetsvoorstellen raken niet alleen artsen, maar elk van ons. Ze zullen leiden tot:

• Verlies van vrije artsenkeuze
• Langere wachttijden
• Gepatroneerde, niet-gepersonaliseerde zorg
• Ongelijkheid in de zorg
• Stagnatie van innovatie
• Demotivatie en uitstroom van artsen
• Afschrikking van jong medisch talent

Goede zorg vereist gemotiveerde artsen, vrije patiënten en ruimte voor vertrouwen en menselijkheid. België verdient beter. De patiënt verdient beter. En wij, artsen, patiënten, burgers, zeggen luid en duidelijk; genoeg is genoeg. Wij hoeven uw staatsgeneeskunde niet. Wij willen kwaliteitsvolle zorg; en dat, minister Vandenbroucke, is onbetaalbaar.

Hoogachtend,

Dokter Caroline Hermans
(Mijn beroepstitel nog gebruikend, nu het nog kan)