Beste bezoeker, beste sympathisant,

Deze week vernemen wij via inhoudelijk niet allemaal even correcte artikelen in de pers dat het Cultcafé de deuren moet sluiten. De manier waarop dit gebeurt, hadden we zelf nooit kunnen voorzien.

Zonder enige tussentijdse communicatie trekt het gemeentebestuur zelf de stekker uit de rechtszaak, onder het mom van de “verdere ontwikkeling van de site”. Maar die site ís al ontwikkeld: met een cultureel centrum, een bibliotheek, een school, een goed gebruikt speelplein, verschillende gemeentediensten, investeringen in zachte mobiliteit én een café dat uitstekend draait. Dat kan men niet zomaar vervangen door een vage belofte.

In een niet publiek akkoord wordt de parking als pasmunt gebruikt. Maar hoe kunnen geparkeerde wagens betrokken worden in een zaak over geluidsoverlast? Als het werkelijk om aan- en afrijdende auto’s gaat, dan zou in die logica de parking zelf moeten verdwijnen.
Het Cultcafé ontstond als plek om na een voorstelling nog iets te drinken, en groeide uit tot een ontmoetingsplaats waar mensen elkaar ook daarbuiten vonden. Het was de perfecte symbiose tussen openbare dienstverlening en privé-initiatief. Jong en oud voelden zich er thuis en gingen met elkaar in gesprek. Zulke plekken zijn zeldzaam, zeker in en rond Alsemberg. Wat blijft daarvan over als één van de essentiële ingrediënten wegvalt? Hoe kan het gemeentebestuur beweren dat men de site “verder ontwikkelt”, terwijl men eigenlijk afbreekt – en dat voor de eis van één individu?

Op deze manier wordt elke klager met voldoende middelen beloond om procedures eindeloos vol te houden. Er was nochtans een alternatief: onze stem en onze voorstellen voorleggen aan de rechter. Dat is niet gebeurd. In de beslotenheid van een dading wordt een zaak over ‘openbare’ overlast opvallend weinig openbaar afgehandeld. Wij weten niet waarom. Wat we wél weten: dat uitbater en publiek zich aan strengere regels hebben gehouden, zich hebben aangepast en voorstellen hebben gedaan om tot een compromis te komen.
Waarden als verbinding, participatie en verdraagzaamheid worden allemaal onder de mat geveegd door verzuring en het omgekeerde van transparantie. Daardoor zijn heel veel kansen gemist.

De petitie heeft ons inziens niet gebracht wat we gehoopt hadden. Het bestuur verschuilt zich liever dan op te komen voor wat redelijk en logisch is. Elk verhaal heeft twee kanten maar dit verhaal had er drie, en de derde partij is niet gehoord.
Vandaag blijven we in alle opzichten diep teleurgesteld achter.

Beste bezoeker, beste sympathisant,

Deze week vernemen wij via inhoudelijk niet allemaal even correcte artikelen in de pers dat het Cultcafé de deuren moet sluiten. De manier waarop dit gebeurt, hadden we zelf nooit kunnen voorzien.

Zonder enige tussentijdse communicatie trekt het gemeentebestuur zelf de stekker uit de rechtszaak, onder het mom van de “verdere ontwikkeling van de site”. Maar die site ís al ontwikkeld: met een cultureel centrum, een bibliotheek, een school, een goed gebruikt speelplein, verschillende gemeentediensten, investeringen in zachte mobiliteit én een café dat uitstekend draait. Dat kan men niet zomaar vervangen door een vage belofte.

In een niet publiek akkoord wordt de parking als pasmunt gebruikt. Maar hoe kunnen geparkeerde wagens betrokken worden in een zaak over geluidsoverlast? Als het werkelijk om aan- en afrijdende auto’s gaat, dan zou in die logica de parking zelf moeten verdwijnen.
Het Cultcafé ontstond als plek om na een voorstelling nog iets te drinken, en groeide uit tot een ontmoetingsplaats waar mensen elkaar ook daarbuiten vonden. Het was de perfecte symbiose tussen openbare dienstverlening en privé-initiatief. Jong en oud voelden zich er thuis en gingen met elkaar in gesprek. Zulke plekken zijn zeldzaam, zeker in en rond Alsemberg. Wat blijft daarvan over als één van de essentiële ingrediënten wegvalt? Hoe kan het gemeentebestuur beweren dat men de site “verder ontwikkelt”, terwijl men eigenlijk afbreekt – en dat voor de eis van één individu?

Op deze manier wordt elke klager met voldoende middelen beloond om procedures eindeloos vol te houden. Er was nochtans een alternatief: onze stem en onze voorstellen voorleggen aan de rechter. Dat is niet gebeurd. In de beslotenheid van een dading wordt een zaak over ‘openbare’ overlast opvallend weinig openbaar afgehandeld. Wij weten niet waarom. Wat we wél weten: dat uitbater en publiek zich aan strengere regels hebben gehouden, zich hebben aangepast en voorstellen hebben gedaan om tot een compromis te komen.
Waarden als verbinding, participatie en verdraagzaamheid worden allemaal onder de mat geveegd door verzuring en het omgekeerde van transparantie. Daardoor zijn heel veel kansen gemist.

De petitie heeft ons inziens niet gebracht wat we gehoopt hadden. Het bestuur verschuilt zich liever dan op te komen voor wat redelijk en logisch is. Elk verhaal heeft twee kanten maar dit verhaal had er drie, en de derde partij is niet gehoord.
Vandaag blijven we in alle opzichten diep teleurgesteld achter.

Beste sympathisanten,

Ik richt mij opnieuw tot jullie omdat we, ondanks alle inspanningen en het massale draagvlak dat we samen hebben opgebouwd, nog steeds geen uitzicht hebben op een oplossing.

Er waren enkele pogingen nodig maar eind mei heb ik de betrokken buur kunnen spreken en het standpunt van de gemeenschap overgebracht, wat toen aanleiding gaf tot voorzichtige hoop op een oplossing aangezien de man bereid was te luisteren. Jo Vander Meylen nodigde Tim (mede organisator van de petitie) en ik uit op het gemeentehuis en we hadden een goed gesprek.

Niet veel later liet de betrokken buur weten dat hij niet langer wenst te worden gecontacteerd. Ik heb dit standpunt gerespecteerd, in de hoop dat het de weg vrijmaakt voor een constructieve dialoog met het gemeentebestuur.Ongeacht de afwijzing van de buur namen we het initiatief om alsnog een reeks concrete voorstellen die het wooncomfort van de buurman konden verbeteren aan de burgemeester door te sturen.
We vroegen ook formeel, namens meer dan 1200 ondertekenaars, om de bijkomende maatregelen in tussentijd op te schorten en de resultaten van de petitie mee te nemen in het pleidooi van de gemeente in de rechtszaak.

Het blijft bijzonder wrang dat 1.236 ondertekenaars zo lang in het ongewisse gelaten worden terwijl één klacht van één persoon nu al veel gevolgen heeft voor de gemeenschap en mogelijks in de toekomst nog veel meer.
We hopen tegen eind augustus eindelijk duidelijkheid te krijgen, al blijft het gevoel dat we niet gehoord worden overheersen.

Dank aan ieder van jullie om te blijven tonen dat deze ontmoetingsplaats waardevol is en verdient om te blijven bestaan.